Daar werd in juni 1930 het bronzen door August Falise gemaakte standbeeld onthuld in aanwezigheid van zeer velen, volwassenen, maar ook de kinderen van de hoogste klassen van de lagere school. Het op een granieten sokkel van circa 3,5 meter hoogte staande beeld, was tot stand gekomen door het initiatief van de toenmalige burgemeester mr. F.J. van Lanschot in samenwerking met Henri Ebeling (de stadsarchivaris) en Vincent Cleerdin. Het kon gefinancierd worden dankzij de gaven van velen, waarbij de radio-aktie Luistervinken een belangrijke rol speelde.

Op 11 december 1953, dertig jaar geleden, kreeg het beeldje zijn huidige standplaats nabij het stadhuis. Over het leven van Jeroen Bosch is erg weinig bekend. Waarschijnlijk werd hij rond 1450 in 's-Hertogenbosch geboren als Jheronimus van Aken. Zijn vader Anthonius en grootvader Jan van Aken waren eveneens schilder. Pas later zou Jeroen zich naar zijn geboortestad Bosch gaan noemen.

in de rekening van de Illustre Lieve Vrouwe Broederschap voor het eerst sprake van 'Jeroen die maelre', als hij de luiken van het verbrande altaarretabel van de Broederschap opkoopt. In 1486/1487 werd Jeroen Bosch lid van deze Broederschap. In 1488/1489 blijkt hij zelfs gezworen broeder te zijn; dit blijkt uit het feit dat hij zijn medebroeders uitnodigde voor de maaltijd in zijn huis. Ook een jaar later was hij nogmaals gastheer.

Hij heeft voor de Broederschap diverse ontwerpen gemaakt, die allen verloren zijn gegaan, evenals de luiken van het nieuwe altaarretabel van de hand van Adriaan van Wesel, die door Jeroen Bosch beschilderd werden met de geschiedenis van David en Abigael.

Toen Bosch in 1516 stierf, werd er voor hem op 9 augustus de voor de gezworen broeders gebruikelijke uitvaartdienst gehouden. Wat we dus over onze meest beroemde schilder weten, komt grotendeels uit het archief van de Illustre Lieve Vrouwe Broederschap, en dat is erg weinig. Jeroen Bosch zou je dus vooral uit zijn werk moeten leren kennen. Wat dat betreft is hij de meest raadselachtige Middeleeuwse schilder, wiens werk op de meest uiteenlopende manieren wordt geďnterpreteerd.

Na zijn dood raakte zijn werk in de loop der eeuwen over Europa en de Verenigde Staten verspreid. Veel kwam er in Spanje terecht, waar Philips II een voorliefde had voor het werk van Bosch. In zijn geboortestad bleef niets van zijn werk over.

Ons herinnert slechts een - bescheiden - straatnaam aan hem. En natuurlijk het standbeeld op de Markt, het plein waar hij vijf eeuwen geleden woonde.

Van Lanschot schaamde zich, want zijn stad 's-Hertogenbosch had haar beroemde inwoners slechts verbonden aan 'grootere en kleinere en bij voorkeur ook zijstraten en daarin met onverstoorbare provinciale zelfvoldaanheid volkomen bevrediging gevonden'. Hij zwoer op die negentiende september, toen het omhulsel van het standbeeld van Poirters viel, dat er binnen drie jaar een bronzen standbeeld van Jeroen Bosch op de Bossche Markt zou staan. Hij was toen in aanwezigheid van stadsarchivaris Henri Ebeling en de literator Vincent Cleerdin. Van Lanschot herhaalde deze eed op 9 oktober in Breugel.

Het driemanschap Van Lanschot, Ebeling en Cleerdin vergaderde enige malen over het standbeeld, maar het onderwerp 'geld' werd niet besproken. Maar ineens kwam het geld er toch. Want spontaan werd er geld ingezameld bij het koperen amtsjubileum van de burgemeester. Van Lanschot besteedde dit bedrag toen aan 'zijn' standbeeld. Geen wonder dat een eerder vervaardigd ontwerp van August Falise, leraar aan de Bossche Academie, toen snel kon worden gerealiseerd.

Maar de eed van Van Lanschot kon niet op tijd worden ingelost. Want op 19 september 1929 was er nog geen standbeeld. Dat stond er pas negen maanden later. Maar dat was geen probleem voor Van Lanschot, want - zo zei hij bij de onthulling van het standbeeld - „Een mensch heeft nu eenmaal negen maanden noodig om zich te ontwikkelen en ter wereld te komen.”

En over de kunstenaar zei hij: „Stel, dat er in de 750 jaren dat 's-Hertogenbosch bestaan heeft, hier ongeveer 300.000 menschen zijn geboren en gestorven, dan zijn al die 200.000 te samen in de wereld niet zoo bekend als Jeroen Bosch alleen.”

De Bosschenaren waren trots op het standbeeld, en op de burgemeester die het gerealiseerd had: „Hij doegget toch mer!", zeiden ze onder elkaar.